Text by @ashotstephanyan

Կապույտ թռչուն կա, որ պտտվում է ու չի իջնում, որ թռչում է ու չի թռչում։ Նա ճախրում է քաղաքի ամենաբարձր տանիքների վրայով, տեսնում մարդկանց շարժը, զննում շուրջբոլորը ու իր թևերի թափահարումներով կյանքին ինչ-որ իմաստ հաղորդում, բայց իմաստը էդքան թռչելու մասին չի, որ ուզում եմ պատմել, այլ, որ մարդիկ շարունակում են քայլել ու քայլել, չիմանալով, որ երկնքում կապույտ թռչուն կա, որ ուզում է երկրի վրա ապրել, բայց չի ստացվում։

Նրանք մտնում են ներս, համբուրում են ցավի միջով միմյանց, գրկում, մեջքի ետևից դուրս հանում դանակները, խրում մեկը մյուսի սրտի մեջ, նայում իրար աչքերի խորքը, նորից խրում դանակները ու հանգստանում։ Ցավը ազատում է նրանց կապանքները, կոտրում մահվան քառակուսիները։ Մահը ազատում է մտածմունքներից, լինելիությունից, միմյանց մասին մտածելու թուլությունից։ Նրանք նուրբ մատներով սպանում են իրար, իսկ աշխարհը շարունակում է ապրել։

Սպիտակավուն սենյակը շնչում է, շնչում է երկուսին ու չի արտաշնչում։ Առաստաղից արյան կաթիլները ընկնում են աղջկա վրա, հետո տղայի, առաստաղը չռել է ոտքերը ու ծննդաբերում է նրանց։ Նրանք տեսնում են իրողության սկիզբը, հասունանալը, տեսնում են մահվան դևերին, որ փորձում են բարիանալ, տեսնում հրեշտակներին, որ չարանալ են սիրում։ Նրանք գրկում են միմյանց, շուրթերը մոտեցնում և կորում։ Սպիտակությունը կուլ է տալիս երկուսին։